Waargebeurd verhaal van Amal

Een waargbeurd verhaal van Amal
Bismillahira7men ira7iem.

Beste moslimzuster,

De reden voor dit schrijven zijn sommige problemen waar een groep
moslimmeisjes in Nederland mee te
maken heeft. Wij hebben namelijk dingen gezien en gehoord, waardoor de
harten verscheuren en de ogen
gaan tranen. Om deze reden en omdat wij al het goede voor onze zuster
wensen, zowel in het wereldse
leven als ik het Hiernamaals, hebben wij besloten om een waar gebeurd en
pijnlijk verhaal -waarin
een moslimmeisje het slachtoffer is aan de moslimzuster voor te leggen.
Amal zegt:
Als ik heel eerlijk ben, wil ik mijn verhaal eigelijk niet vertellen, Het
herinnert mij teveel aan
mijn pijnlijke verleden aan alle nachtmerries die datzelfde verleden met
zich meebrengen.
Ik heb het echter toch opgeschreven, zodat een van mijn moslimzusters, die
mijn verhaal zal lezen
of horen, er iets van zal opsteken. En door mijn woorden, die doordrongen
zijn van spijt en afkeer,
niet dezelfde fouten zullen maken, En eerder hun ogen zullen openen.
Ik weet niet goed waar ik mijn verhaal moet beginnen. Ik heet in ieder
geval Amal, en ben pas 22
jaar oud. Dit had een mooie leeftijd kunnen zijn, een leeftijd met een
gouden toekomst en vele
dromen om na te streven.Maar nee, mijn gehele leven bestaat uit pijn,
verdriet, spijt en ontelbaar
veel tranen, Ik voel me het meest ongelukkige meisje van deze wereld.
Mijn beste moslimzuster; mijn leven was zo mooi toen ik nog jong was.
Voordat ik de pubertijd
bereikte. Met vreugde denk ik terug aan die mooie periode, het geeft me
een glimlach door de vele
tranen heen. Maar mijn hart lacht niet meer mee.



Zodra ik de pubertijd bereikte, begon mijn leven drastisch en pijnlijk te
veranderen.
Dit kwam doordat ik een aantal (slechte) vriendinnen leerde kennen op
school. Tenminste ik
beschouwde hun als mijn vriendinnen. Er was in die tijd ook een meisje bij
ons op school, zij was
anders dan ‘ons’. Ze was zo goed bezig om haar geloof te praktiseren. Ze
heet Aisha. Ook mij
adviseerde ze om ons geloof te gaan praktiseren. Ze vertelde me dat de weg
van de Islam de enige is
die de vrouw kan beschermen tegen buitensporigheid en onzedelijkheid, Op
dat moment luisterde ik
eigelijk helemaal niet naar haar(adviezen) Ook luisterde ik naar de media,
waarin ik hoorde dat de
vrouw onrecht aangedaan werd, En dat de Islam de rechten van de vrouw
afnam, en de oorzaak zal zijn
van haar achterstand.
Hoewel ik niet geïnteresseerd was in haar woorden, leefde ik ook nooit
gelukkig. En dit terwijl ik
het geluk in vele dingen heb gezocht. Maar ik heb het niet gevonden, Ik
dacht werkelijk dat je
gelukkig zou worden wanneer je aanzien had, macht, schoonheid en veel
geld. Enkele leugens.
Op een normale schooldag, kwam ik mijn vriendin tegen ze vroeg me, om de
dag daarna, samen met
haar, onze vriendinnen op te zoeken. Natuurlijk stemde ik toe, niet wetend
wat haar werkelijke
bedoelingen waren. Ze haalde me die dag daarna op, en vol goed vertrouwen
stapte ik in de auto, ze
was immers mijn vriendin. Al snel kwamen we aan bij het huis waar we onze
andere vriendinnen zouden
ontmoeten.



Dit zou de plek worden waar al mijn problemen zouden beginnen, de plek
waar ik als mijn onschuld en
naïviteit als in een fractie van een seconde zal verliezen. Was ik maar
nooit op deze plek! Was er
maar een ongeluk gebeurd onderweg, waarbij ik dood gegaan was! Ken ik maar
nooit iemand op deze
wereld!
Vol blijheid stapte k uit haar auto, mezelf verheugend op een middag samen
met mijn vriendinnen,
Zodra ik het huis binnenging, werd ik verrast door de aanwezigheid van
jongens samen met een aantal
meisjes. Zij keken met zijn allen naar een slechte film. Overdonderend van
de beelden zei ik tegen
mijn vriendin dat ik meteen terug naar huis wilde, omdat ik mij hier
ongemakkelijk voelde. Hier
hoorden we niet te zijn. Ze zei me dat ik even geduld moest hebben, en dat
we snel weg zouden gaan.
Toen ik ook daar niet mee instemde, stelde ze voor om in een andere kamer
te gaan zitten. Vol goede
vertrouwen volgde ik haar, ik vertrouwde haar. Ik zou nu willen wensen dat
ik die bewuste kamer
nooit binnen was gegaan. Zodra ik mijn eerste stap daar binnen had gezet,
voelde ik me
ongemakkelijk. Alsof ik al wist dat er iets zou gebeurden.

Korte tijd daarna ging de deur open, volle angst wachtte ik op wat komen
ging. Een van de jongens
kwam de kamer binnen, en probeerde mij aan te raken. Ik weigerde en keek
mijn vriendin smekend aan,
ze draaide enkel haar hoofd weg. Ik begon te schreeuwen, maar dit had geen
nut. De rest van de
jongens verzamelden zich een voor een om me heen, en pakten me stevig
vast. Ze lachten. Een van hen
gaf mij een verdovend middel, waardoor ik het bewustzijn al snel verloor.
Daarna was ik enkel een
speeltje in hun handen.
Pas laat in de nacht werd ik wakker. Ik wist gelijk dat ze me verkracht
hadden. Ik besefte dat ze
het mooiste in mijn leven hadden afgepakt; mijn maagdelijkheid! O Allah,
wat moest ik nu doen?. Dit
wordt mijn einde nog! Na dat moment leefde ik als in een Hel. De hele
wereld om mij heen. Ik sloot
me dagen lang op in mijn kamer, dag en nacht huilde ik. Ik wenste om alles
terug te draaien, Maar
pijnlijk besefte ik dat het niet kon. Ik stopte met school, en mijn hele
toekomst, waar ik altijd
al van gedroomd had, was in een klap verdwenen. Ongeveer drie maanden na
dit voorval, belde mijn
vriendin mij op, NEE zij is mijn vijand. Mijn allergrootste vijand. Ze
deelde mij mede dat ze
overmorgen nar mij toe zal komen zodat we met zijn allen op stap konden
gaan. Ik legde de telefoon
snel neer, en besloot mijn mobile nummer te veranderen. Ik hoorde daarna
haar stem niet meer. Een
tijdje later, opende ik niets vermoedend een mail waarin het volgende
stond: ‘Wij geven jou nog
maar 2 dagen de tijd. Als je dan niet instemt om met ons mee te gaan. Dan
zullen wij jou verraden
bij jouw familie’. Ze vroeger mij ook om te antwoorden. Ik vroeg mezelf
af, hoe zouden ze me kunnen
verraden.En besloot al snel dat het niet erger zou kunnen worden, en dat
ik voor niemand zou buigen
en daarom géén letter terug te schrijven aan die monsters. Wisten ze dan
nooit van ophouden?



De twee dagen verstreken. Opeens zag ik een ander bericht van diezelfde
duivels en ik vond er het
meest vernederde wat er is… En ik zweer bij ALLAH dat ik mij heel diep
schaam om het jullie te
vertellen. Ik zag een naaktfoto van mijzelf. Alle pijn kwam weer naar
boven, in hoeverre het ooit
weg was. Deze foto is genomen toen zij mij voor de eerste keer
verkrachtten. Zij hadden eronder
geschreven: Wij zullen jouw leven met deze foto laten instorten. Ik begon
te schreeuwen en te
huilen, omdat deze zaak niet meer alleen maar mijn zaak was, het ging nu
de hele familie aan. Wat
moest ik doen?
Voor deze korte woorden onder die foto had ik nog een klein beetje hoop
dat weer in mijn leven was
gekomen.



Maar nu, nu was ik alles kwijt, alle hoop was weg. Het enige waar ik nog
aan kon denken, was wat ik
nu moest doen. Ik dacht heel veel en diep na over mijn volgende stap. De
oplossing vond ik niet. Ik
schreef ze een mailtje terug en vroeg om medelijden met mij te hebben,
maar ze lachten mij uit. Er
bleef nog maar 1 optie over, ik zag geen andere oplossing meer voor me.
Behalve toch toe geven en
met hen af te spreken. Zo bang was ik om verraden te worden, zoveel angst
voor de schande en de
verstoting. Ik stelde hun de naïeve voorwaarde, dat zij mij de foto zouden
geven. Maar het enige
wat ik van hun werd, was hun slaaf. Zij brachten mij van de ene naar de
andere man, waar ik de
vreselijkste dingen mee moest doen, zij kregen er geld voor. Had ik
achteraf, maar ingestemd met de
schande, ook al zou dat voor de hele wereld zijn.

Een lange tijd bleef ik in deze vreselijke situatie, het werd steeds maar
slechter en slechter, Om
de pijn en gevoel van misbruik enigszins e onderdrukken ben ik ook drugs
gaan gebruiken. Het werd
steeds erger, ik was steeds meer weg van huis. Ik begon steeds meer
problemen te krijgen met mijn
ouders en dit was de laatste druppel. Ik liep van huis weg. Op dat moment
was ik helemaal alleen,
ik had niemand meer.

Na me een tijdje erg vermoeid te hebben gevoeld, ben ik naar de huisarts
gegaan om me eens na te
kijken. Mijn bloed werd onderzocht, en een tijdje later kon ik langs komen
voor de uitslag.
Nietsvermoedend ging ik de spreekkamer binnen. De arts liet mijn nog even
wachten, en zei daarna
met een rustige stem: ‘Wij hebben het onderzoek meerdere malen herhaald en
wij vonden dat jij .......................................!!!!!!!!!!Ik
schreeuwde in haar gezicht: NEEE… NEEE..NEEEE…, machteloos stoomden de
tranen langs mijn wangen. Mijn beste zuster, luister naar wat zij tegen
mij zei. Zij vertelde mij het meest verschrikkelijk bericht in mijn hele
leven! O ALLAH, wat is dit, Ben ik nu aan het dromen of is dit
werkelijkheid? Stopt mijn nachtmerrie nooit, Zij vertelde mij: Jij bent
besmet geraakt met het aids-virus! Ik kon geen woord meer uitbrengen. Ik
wilde uit mijn stoel opstaan, maar ik kon niet. Ik zag mijn hele leven in
een flits voorbij komen. Wanneer ik dacht dat het niet meer erger
kon, heb ik daar gruwelijk in vergist. Ik bleef mij telkens afvragen wat
ik nu moest doen. Moest ik
het mijn ouders vertellen die al ziek zijn door alle zorgen die ik ze
gegeven heb, Moest ik
zelfmoord plegen, om zo van de pijn af te zijn? Of moest ik degenen doden
die mij ook dood hebben
gemaakt,



Ik zocht links en rechts naar vrienden die mij zouden kunnen helpen. Waar
zijn diegenen die altijd
met mij lachten en mij opbelden? Mijn zorgen altijd aanhoorde, Waar zijn
ze nu , Zij hebben mij
allemaal in de steek gelaten. Ik begon alles in mijn leven te haten. Ik
probeerde te slapen, maar
ik viel maar niet in slaap. Meerdere keren probeerde ik zelfmoord te
plegen, geen enkele keer met
succes.
Mijn spijt werd zelfs nog vele malen groter toen ik mij mijn vroegere
vriendin Aicha herinnerde.
Zij die me altijd oprecht advies af, maar waar ik nooit naar luisterde.
Omdat ik bezeten was van
deze wereld en al zijn schatten. Ineens besefte ik dat zij voor mij de Weg
naar ALLAH zou kunnen
zijn, en ik koos keer op keer het pad van de duivel. Ik begon na te denken
over alles wat er de
afgelopen jaren gebeurd was met mij. Hoewel ik het nog niet toe durfde te
geven aan mezelf, wist ik
dat dit alles nooit gebeurd was als ik vanaf het begin naar haar ware
woorden geluisterd had.


Na een aantal lange dagen waarin ik diep nagedacht had, zag ik ook dat ik
alleen Aisha nog kon op
kon bellen. Zij heeft mij altijd advies gegeven en wilde voor mij altijd
het goede. Ik vroeg
mijzelf af, of zij mij nu nog wel zou accepteren, nadat ik naar haar
worden niet geluisterd had.
Met trillende handen belde ik haat toch op, immers ik had niets meer te
verliezen. Zodra ze mijn
stem hoorde, begon ze te huilen van vreugde. Ik vertelde haar mijn hele
verhaal. Zij zei toen tegen
mij: Mijn lieve zuster Amal, ben jij dan vergeten dat jij een Genadevolle
HEER hebt,HIJ vergeeft
alle zonden en hij houdt van de dienaar, wanneer hij berouw toont.. Na
deze woorden gehoorde te
hebben voelde ik vreugde van binnen. Bestaat er dan zelfs voor mij nog een
lichtpunt, Ik dank ALLAH
voor het feit dat haar woorden voor mij het begin van mijn nieuwe leven
vormden, Ik beloofde ALLAH
om berouw te hebben voor alle zonden. Ik leerde daarop het gebed. Ik ging
mijn hidjaab(hoofd en
lichaamsbedekking) dragen en leerde een aantal hoofdstukken uit de Edelen
Koran. Ik wenste dat ik
dit allemaal had gedaan voordat ik getroffen was door die ziekte, voordat
de dingen gebeurde die
deze ziekte veroorzaakt hebben. Maar toch dank ik Allah En kijk mij nu… Nu
ben ik jou, mijn lieve
zuster, een brief vanuit mijn hart naar jouw hart aan het schrijven,
terwijl de tranen in mijn ogen
staan.
Ik schrijf jou vanaf mijn bed, terwijl ik op de dood aan het wachten ben
en op elke moment Allah
mijn ziel kan nemen, ik zweer bij ALLAH dat ik alleen maar het geluk voor
jou wil in het wereldse
leven en in het Hiernamaals.

Mijn geliefde zuster; heb jij jezelf al eens afgevraagd op welke weg jij
je bevindt, Wil jij de
tweede Amal zijn, Ik weet dat je hierop nee zult zeggen, maar heb jij
jezelf al eens afgevraagd
waarom Allah ons heeft geschapen, Mijn zuster, ik kan wel volharding
hebben voor deze ziekte die ik
heb, maar ik kan het niet aanzien wanneer jij ver van Allah bent.
Dus, mijn beste moslimzuster, kies niet voor een andere weg dan de Islam
en aarzel niet! Luister nu
naar mijn oproep en zeg het voordat het te laat is! Zeg zo hard als je
kan: O ALLAH, IK BETUIG MIJN
SPIJT VOOR AL MIJN ZONDEN!!! ALLAH zal met jou zijn. Aan het einde van
deze brief wil ik jou
verzoeken Allah te vragen, mij mijn zonden te vergeven, En dat HIJ mijn
berouw accepteert, En dat
hij mijn ouders tevreden over mij laat zijn.


Wa salamoe 3aleiki wa-ra7maatou ALLAHI wabrakaatouh,
Jullie zuster Amal.

Voor vragen en of opmerkingen over dit pijnlijke verhaal van Amal
kun je ons mailtje sturen op Amal82@islamway.net en wij zullen met
de wil van Allah hierop reageren.
Tenslotte hopen wij dat je ons helpt met het bereiken van een groot aantal
moslimmeisjes, door deze
brief te verspreiden onder jouw moslimzusters. Met de wil van Allah zul je
door HEM beloond
worden.Wij zijn in afwachting van jouw antwoorden.
Mijn geliefde zuster, aan het eind van dit schrijven, hopen wij dat
de brief van Amal aan jou, je geraakt heeft in jouw hart.